Beste mede-alumni,

 

Soos die seisoen verander en die grou winterweer plek maak vir warmer dae en prentjiemooi bloeisels, betrap ek myself waar ek met heimwee terugdink aan my seisoen as ’n student aan die Potchefstroomse Universiteit vir Christelike Hoër Onderwys, nou die Noordwes-Universiteit.

 

Dit was die jaar 1989 en ek was ’n trotse lid van die Klawerhof-familie. Alles omtrent daardie tyd was spesiaal en lekker – en ek dink met genoegdoening en dankbaarheid terug aan al die hoendervleis-ervaringe waarin ek kon deel.

 

Dit was dan ook in die skadu van die reusebome in Lovers’ Lane waar ek my wederhelf (’n “nefie” van Amajuba) ontmoet het – en vandag is ek en Petri al 27 jaar getroud!

 

Ons is ook die trotse ouers van ’n NWU-graduanda – ons het ’n maand of twee gelede die voorreg gehad om te sien hoe sy die verhoog in haar swart toga betree. My moederhart wou bars van trots!

 

As jy in ag neem dat die universiteit reeds vir drie geslagte deel is van ons familie, dan is dit duidelik waarom dié instelling vir ons soveel waarde inhou.

 

Dit is hier waar ons kennis geslyp is, waar ons vaardighede bemeester is en, ons die vrymoedigheid gegun is om blinkoog oor die toekoms te droom. En ja, ek is ’n dromer, want ek weet uit eie ondervinding dat drome waar word. Waaroor droom ek? Ek droom oor die dag dat ek en Petri ons tweelingdogters, wat pas hul hoërskool-avontuur begin het, ook tot die NWU-familie kan verwelkom.

 

En tot dié dag aanbreek, sal ek my alma mater se vlag hoog hou en my bly verkneukel aan die lekkerte van onthou en die gewaarwording van potensiaal soos ek dit deur die oë van my dogter ervaar.

 

 

Groete,

 

Helei Jooste

Vanderbijlpark